سال ۱٩۲۳ گروهی از بزرگ‌ترین رهبران و ثروتمندترین بیزنس من‌های ما جلسه‌ای در شیکاگو برگزار کردن. بین اونها چارلز شواب، رئیس بزرگ‌ترین شرکت مستقل استیل, ساموئل اینسول, رئیس بزرگ‌ترین تأسیسات و وسایل رفاه عمومی جهان، هاوارد سی هاپسن، رئیس بزرگ‌ترین شرکت گاز, ایوار کروگر, رئیس شرکت بین‌المللی کبریت، یکی از بزرگ‌ترین شرکت های وقت، لئون فریزر رئیس بانک بین‌المللی مسکن, و آلبرت فال، عضو کابینه‌ی رئیس جمهوری هاردینگ بودن.
بیست وپنج سال بعد، ته تا از این غول‌ها این طور به زندگی‌شون خاتمه دادن: شواب بعد از پنج سال تو قرض بودن بی پول مرد؛ اینسول تو یه سرزمین بیگانه تو ورشکستگی مرد؛ کروگر و کاتن هم تو ورشکستگی مردن؛ هاپسن دیوانه شد. فکر نمی‌کنم کسی بتونه بگه واقعا چی به سر این افراد اومد. اگه به سال ۱٩۲۳ نگاهی بیندازیم، گمان می‌کنم درست قبل از سقوط وال استریت و رکود بزرگ سال ۱۹۲۹ بود که تأثیر زیادی روی این افراد و زندگی شون داشت. نکته اینه: امروز تو زمانی زندگی می‌کنیم که با تغییرات سریع‌تر و بزرگ‌تری برای این افراد روبه روییم.
به نظرم تو سال‌های آینده جهش‌ها و ورشکستگی‌های اقتصادی زیادی روی میده که شبیه بالا و پایین هایی که که این افراد روبه‌رو بودن. من نگران اینم که افراد زیادی تمرکزشون بیش ازحد روی پوله نه روی بزرگ‌ترین ثروت یعنی تحصیلشون. اگه افراد برای انعطاف آماده باشن و به روشن فکری خودشون ادامه بدن و آموزش ببینن, با وجود تغییرات سخت، به ثروتمندی خودشون ادامه می‌دن و ثروتمندتر میشن. اگه تصورشون این باشه که پول مشکلاتشون رو حل می‌کنه. راه سختی دارن.
هوشمندی مشکلات رو حل می کنه و پول می‌سازه. پول بدون هوش مالی، پولیه که به زودی از بین می ره. بیشتر مردم به این موضوع پی نمی‌برن که موضوع این نیست چقدر پول درمیارین؛ موضوع اینه که چقدر پول نگه می‌دارین. همه ما داستان افراد فقیری رو شنیدیم که لاتاری بردن و پول دار شدن، ولی باز فقیر شدن. اونها میلیون ها دلار می برن، اما خیلی زود برمی گردن سرجای اولشون. یا ماجرای ورزشکارهای حرفه‌ای رو شنیدیم که تو ۲۴ سالگی میلیونرن، اما ده سال بعد کارتون خواب میشن.
نویسنده: رابرت کیوساکی
- زهرا حسینی
- ۰۹/۱۲/۱۳۹۸
- 116 بازدید